George Dalaras все тексты (слова) песен, переводы, видео, клипы

Φεύγει η αγάπη κρύβεται στα χιόνια
Φεύγει για να γλιτώσει απ' τισ φωτιέσ
Αυτέσ που την κυνηγάνε χρόνια
Δικέσ μασ είναι ξένεσ ή παλιέσ

Και μασ αφήνουν μόνουσ
Σ' ερειπωμένουσ δρόμουσ
Στησ πυρκαγιάσ το μένοσ ναυαγούσ

Μυστήριο κατάντησεσ για μένα
Και τα 'χω αγαπούλα μου χαμένα
Και το σφυγμό σου νά 'βρω δεν μπορώ
Γι' αυτό με τυραννάσ τόσον καιρό

Άλλα μου λεν τα μάτια σου
Και άλλα η καρδιά σου
Άλλα μου λεν τα χάδια σου

Μαύρο αίμα στάζεισ φεγγάρι μου
Δαχτυλίδι μαργαριτάρι μου
Μεσ στουσ δρόμουσ φεύγω μόνοσ μεσ στη σιωπή
Γράφει ο έρωτασ καρδιά μου σβήνει η βροχή

Άνεμοσ η αγάπη σου και φυσάει
Άμμοσ η καρδιά μου και τη σκορπάει
Άνεμοσ και πάω όπου με πάει

Ήθελα να σ' αντάμωνα
Να σου 'λεγα καμπόσα
Κι αν δε σου γύριζα το νου
Αχ να μου 'κοβαν τη γλώσσα

Δε σε θέλω δε σε θέλω
Πια δε σ' αγαπώ
Δε σε θέλω και πάρε και δρόμο

Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτοσ καίει
Και δέντρου σκιά δε θα βρεισ
Μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι
Λυχνάρι και τάφοσ τησ γησ

Θυμίζεισ αθήνα γυναίκα που κλαίει
Γιατί δεν τη θέλει κανείσ
Αθήνα αθήνα πεθαίνω μαζί σου

Δεν ξέρω ο θεόσ πού κάνει πιάτσα
Να πάω να του ξομολογηθώ
Τισ μπόρεσ τα ξενύχτια τα στραπάτσα
Που τράβηξα γιατί σε αγαπώ

Και να του πω θεέ μου κάνε κάτι
Βάλ' τησ δυο δράμια να χαρείσ μυαλό
Που μαχαιριέσ μου κάρφωσε στην πλάτη

Εγώ ποτέ δεν αγαπώ σταράτα σου το λέω
Και αν εσύ μ'αγάπησεσ για πεσ μου εγώ τι φταίω

Μη μαραζώνεισ άδικα στην πίκρα και στον πόνο
Εγώ ποτέ δεν αγαπώ ποτέ μου δεν στεριώνω

Ειν' η ζωή μου άστατη μ' αρέσει η ελευθερία
Σαν τουσ τσιγγάνουσ που δεν ζουν στην ίδια πολιτεία

Βρέχει κι ένα χέρι από νερό γυναίκασ χέρι
Σου χαιδεύει τα μαλλιά κι άσπρα τα βάφει
Βρέχει κι όπωσ κόβεισ τον καιρό με το μαχαίρι
Σφίγγει εκείνοσ μια θηλιά και σε ξεγράφει
Βρέχει άλλοσ ήμουν ωσ τα χθεσ μη με μαλώνεισ
Περπατάσ και με πατάσ τι θεσ να κάνω
Βρέχει θα σ'αφήνω αν το θεσ να με σκοτώνεισ
Μα κι εσύ να σταματάσ πρωτού πεθάνω

Ε σεισ στεριέσ και θάλασσεσ
Τ' αμπέλια κι οι χρυσέσ ελιέσ
Ε σεισ στεριέσ και θάλασσεσ
Τ' αμπέλια κι οι χρυσέσ ελιέσ
Ακούτε τα χαμπέρια μου
Μέσα στα μεσημέρια μου

Σ' όλουσ τουσ τόπουσ κι αν γυρνώ

Πώσ μ' αρέσει το πιοτό
Μ' αρέσει και το πίνω να μεθώ
Με σαμπάνιεσ και μαρκό
Τον κάθε πόνο σβήνω σβήνω και ξεχνώ

Εβίβα ρεμπέτεσ εβίβα παιδιά
Μεσ στη ρεμπέτικη ετούτη βραδιά
Παίξε μπουζούκι μου κι όχι πολλά

Τρέξε μανούλα όσο μπορείσ τρέξε για να με σώσησ
Κι απ' το χαϊδάρι μάνα μου να μ' απελευθερώσησ

Γιατ' είμαι μελλοθάνατοσ και καταδικασμένοσ
Δεκαεφτάχρονο παιδί σε σίδερα δεμένοσ

Απ' την οδό του σέκερη με πάνε στο χαϊδάρι
Κι ώρα την ώρα καρτερώ το χάρο να με πάρη

Όταν μεθάει το φεγγάρι
Στου ουρανού την αγκαλιά
Φταίει το κόκκινο σου στόμα
Φταίνε τα μαύρα σου μαλλιά
Κι όταν τρικλίζει το φεγγάρι
Μεσ' στα σοκάκια του ουρανού
Φταίει η φλόγα τησ ματιάσ σου
Που μου πυρπόλησε το νου

Οι φίλοι που ‘χω χάσει και δεν κυκλοφορούν
Ουρανούσ παλιούσ θωρούν και στο περιθώριο ζουν
Πληρώσαν τα όνειρά τουσ και πάντα μετρητοίσ
Τουσ πληρώσαμε κι εμείσ για να μείνουν αφανείσ

Οι ελέυθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιεσ φυλακέσ
Μεσ τα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένασ για να ζήσει
Τισ μεγάλεσ του στιγμέσ

Πρόσεξε όλα τα ψέματα
Θα σου τα πουν
Όταν θα είσαι μοναχόσ
Πρόσεξε όλα τα θαύματα
Γιατί κρατάνε τρεισ ημέρεσ δυστυχώσ

Ανάψαν ανάψαν στουσ δρόμουσ οι φωτιέσ
Αλλάξαν αλλάξαν τα λόγια κι οι ματιέσ

Ήσουν θεόσ και τρελόσ από φωσ
Μεσ στο νου μου χορεύεισ μα δε με ξεγελάσ
Πεσ μου το πωσ σε μεθάει ο καιρόσ
Μια κι αυτό που γυρεύεισ δεν ήτανε για μασ

Μεσ στο μεθύσι δεν τελειώνει η γιορτή
Για σένα μιλάω τησ καρδιάσ μου πληγή
Κι όταν χαράζει των κυκλάδων το φωσ

Ήταν πέντε ήταν έξι έγινε επτά
Το παράπονο με πήρε κι έκλαψα πικρά
Έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό
Το ρολόϊ μου δείχνει οχτώ

Διάβασα τα γεγονότα και την κοσμική
Για ποδόσφαιρο για φόνουσ και πολιτική
Στην ασία φασαρίεσ πείνα κι ερημιά

Κάθε πρωί ξεκινούσαμε να πάμε στη δουλειά
Στο λεωφορείο γελούσαμε είμαστε δυο παιδιά

Κόκκινο τριαντάφυλλο κόκκινο το δειλινό

Κάποιο πρωί για τον πόλεμο κινήσαμε μαζί
Όλοι μαζί τραγουδούσαμε παλεύαμε μαζί

Άσε πλέον φωνή μου τον ανέμελο στίχο
Το μεθύσι σου δέσε και τη φλόγα σου κράτα
Σφίξε τώρα ζευγάρια την ηχώ με τον ήχο
Στρώσε στέρεο το βήμα στράταν ίσια περπάτα
Μεγαλόφωνοσ ύμνοσ στο φαρί του ασ σε πάρει
Που ζητά δεξιοσύνη και καλό χαλινάρι

Κι ασ μην πουν πωσ τραγούδι σαν κι αυτό δεν ταιριάζει

Έχεισ φωτιά στο αίμα
Τον έρωτα στο βλέμμα
Και χρόνια τώρα εγώ
Σε κυνηγώ
Σαν κολασμένοσ
Η σκέψη μου η τρελή
Η αμαρτωλή σε προσκαλεί

Γύρω και μέσα μου σκοτάδι
Κι εγώ σε γυάλινο πηγάδι
Ανασαίνω περίμένω

Από το τίποτα κρατιέμαι
Πίνω φωτιά κι αναρωτιέμαι
Αν τ' αξίζω τόσο γκρίζο

Μου ξανάρχονται ένα ενα χρονια δοξασμενα
Να τανε το 21 να ρθει μια στιγμη
Να περναω καβαλαρης στο πλατυ το αλωνι
Και με τον κολοκοτρώνη να πινα κρασι

Να πολεμαω τις μερες στα κάστρα
Και το σπαθι μου να πιανει φωτια
Και να κραταω τις νύχτες με τα άστρα

Νύχτα κι άλλη νύχτα κουβαλούν τα φορτηγά
Ήρθα στη ζωή μου αργά αργά και να την αρνηθώ
Μέγασ έρωτασ και τρόμοσ ειν' η νύχτα που μεθώ
Στο δρόμο με τυφλώνουν φώτα ποιοσ με κυνηγά

Η καρδιά μου θέλει να πετάξει
Να πετάξει του θεού να μοιάσει
Τέλοσ και αρχή γκρίζα μου ψυχή

Εγώ είμαι ένασ τραγουδιστήσ
Του έρωτα και τησ ζωήσ
Τραγουδάω για τη φτώχεια
Για την ξενιτιά
Και για τουσ ερωτευμένουσ
Που έχουνε φωτιά

Του λαού τα ντέρτια λέω

Τι να τα κάνω τ' ακριβά του κόσμου τα πανάκριβα
Απ' την καρδιά μου τα ‘κρυβα και δεν τησ τα μαρτύρησα
Τα πλούτη δεν κυνήγησα

Ό,τι έχει και δεν έχει η δική μου τσέπη
Να τα παίρνεισ η καρδιά μου σου το επιτρέπει
Άμα θέλεισ παραπάνω τότε δε σου κάνω
Για χατίρι σου δεν μπαίνω σε κυκλώματα

Όλα καλά κι όλα ωραία
Χθεσ ήσουν μ' άλλονε παρέα
Και πού σοκάκι να τραγουδήσεισ
Δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεισ
Και πού σοκάκι να τραγουδήσεισ
Δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεισ

Μίλα σιγά και μη φωνάζεισ

Κάπου θα πάω κάποιον φίλο θα βρω
Θα μιλάει θα κοιτάω κι έτσι θα σε ξεχνώ
Μα όλεσ οι λέξεισ πέφτουν άδειεσ στη γη
Κι από μέσα τουσ βγαίνεισ ομορφιά μου εσύ

Όλα μιλούν για σένα
Όλα μιλούν για σένα
Απόψε μάτια μου η καρδιά

Πάιρνω την ανηφοριά και σου φέρνω την καρδιά μου
Καρδιά μου σ' αποθύμησα και τούτη τη βραδιά

Και σεργιανώ τισ γειτονιέσ τουσ δρόμουσ τα σοκάκια
Σε βρίσκω μπροσ στην πόρτα σου σε παίρνω αγκαλιά

Και σεργιανώ τισ γειτονιέσ τουσ δρόμουσ τα σοκάκια
Και σε στολίζω με φιλιά αγάπη μου παλιά

Κάνε κουράγιο Άννα
Πάλεψε τα χρόνια
Άννα μου με τισ αλλιώτικεσ συνήθειεσ
Τισ αλλιώτικεσ κινήσεισ
Είχεσ πολύ καλούσ τρόπουσ
Φαινόταν ότι ήσουν από άλλο κόσμο
Όμωσ εσύ έκανεσ ότι μπορούσεσ
Για να μην το δείχνεισ

Νύχτα έριξεσ ξανά τα δίχτυα πάνω μου βαριά
Νύχτα με κρατάσ κρυμμένο από τη χαρά
Νύχτα μάγισσα σκληρή γίνε απόψε τρυφερή
Νύχτα πεσ μου τι να κάνω δε με συγχωρεί

Ρίξε μια σκάλα στο φεγγάρι ν' ανεβώ
Όλα τ' αστέρια σου ν' ανάψεισ για να δω
Να ξεμακραίνει να μικραίνει

Απ' τη ζωή μου περνά η χαρά
Πάντα βιαστική
Τρέχει σαν σφαίρα χτυπάει και μετά
Μένει μια πληγή

Τώρα που φεύγεισ αφήνεισ και εσύ
Τ' άστρα μου σβηστά
Και την καρδιά σπαραγμένη μισή

Άλλουσ βάλανε σημάδι και σε βρήκε η τουφεκιά
Σε περίμενα το βράδυ κι ήρθε μόνο η ερημιά

Τα κατά ματθαίον πάθη τα περάσαμε μαζί
Μια ζωή γεμάτη λάθη κι ο παράδεισοσ αργεί

Σε μια κάμαρα δυο μέτρα το ταξίδι μασ μικρό
Και σηκώναμε μια πέτρα πιο βαριά κι απ' το σταυρό

Άρρωστη καρδιά δε βρίσκει γιατρειά
Στη λησμονιά
Χάνεται στ' αγιάζι μέσα στο βοριά
Στα ξένα μακριά

Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή
Να ξαναρθεί
Το καράβι στο λιμάνι θα φανεί

Βγαίνω στ' ανοιχτά γεμάτα τα πανιά
Αέρασ τα φιλιά τα χτεσινά
Στ' αστέρια του σκορπιού τα ζύγια τ' ουρανού
Στα μάτια σου ο χορόσ του φεγγαριού

Θα 'ρθω να σε βρω όπου και να 'σαι
Θα 'ρθω να σε βρω θα 'ρθω να το θυμάσαι
Θα 'ρθω να σε βρω

Κοιτάζω στο λιμάνι τον κόσμο που περνά
μακρυά το βλέμμα φτάνει,
δεν είσαι πουθενά
δεν έχει θαύματα αυτό το καλοκαίρι
αν έχει θαύματα, μπροστά μου να σε φέρει.

Θα περιμένω εδώ, εδώ στο κύμα επάνω
αν το θέλεις μπορεί να σωθώ, ή μπορεί να πεθάνω

Στο πεπρωμένο σου να δίνεισ σημασία
Και να προσέχεισ πωσ βαδίζεισ στη ζωή
Όταν κοιμάσαι άλλοσ γράφει ιστορία
Και κάποιοσ παίζει τη δική σου την ψυχή

Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο
Και κανένασ δεν μπορεί να τ' αποφύγει
Δεν υπάρχει θεωρία ούτε τρένα ούτε πλοία

Τούτοσ ο τόποσ είν' ένασ μύθοσ
Από χρώμα και φωσ ένασ μύθοσ κρυφόσ
Με τον κόσμο του ήλιου δεμένοσ
Καθ' αυγή ξεκινά ν' ανταμώσει ξανά
Το δικό του αθάνατο γένοσ

Τούτοσ ο τόποσ είν' ένασ κήποσ
Με κλαμένα παιδιά στη γαλάζια ποδιά