Vinsent все тексты (слова) песен, переводы, видео, клипы

Мой сябра, слухай уважліва, давай
З табой абмяркуем пытаньне вельмі важнае.
Хто ты ёсьць, хто я ёсьць, хто мы ёсьць,
Для чаго пішу тэкст для цябе гэты вось я.
Я той, хто б’е рыфмай беларускай у твар,
Я той, хто хутка стварае словам пажар.
Я забіваю ня стрэльбай і ня мускуламі,
Мяне часта пытаюць, чаму чытаю па-беларуску.

Магутны Божа, дзякую Табе за тое,
Мой карабель плыве, спадзяюся, не патоне.
Дзякую за тое, што даеш мне новыя сілы,
Дзякуй за натхненьне, дзякуй за новыя стымулы.
О, Божа, дай мне сілы не зламацца на мяжы,
Скажы, куды ісьці, верны шлях мне падкажы.
Няхай сьвятло ў цемры ніколі не згасае,
Няхай ратуецца выраем птушыная зграя.

Кожную раніцу я прачынаюся хутка,
Думаю, якія сёньня лунныя суткі файныя.
Думаю, з я якой нагі мне лепей прачнуцца,
Бо ад гэтага залежыць дзе я магу апынуцца сення.
Ну скажам прачнуся з левай нагі
то пэўна наведаю нейкі салон дарагі.
Набуду вопраткі моднай, а калі з правай,
то пайду на экс-ю па запарку я.

Я веру, што мая краіна паўстане з кален,
І прыйдзе дзень, калі настане час перамен.
Полымя ад многіх мільёнаў вачэй растопіць лёд
Мы створым гісторыю, быццам песьню са словаў і нот.
Я веру, што аднойчы вернецца сьцяг.
І, быццам птах, залунае як дома, а не ў гасьцях.
А Пагоня ўрэшце прынясе нам сьвятло і сонца,
Назаўсёды,

Я гляджу ў акно, а за акном дождж,
Намоклы праспэкт, намоклая плошча,
Кава з малаком, думкі ў нябёсы,
Розныя кніжкі, аднолькавыя вёсны.
Мой сон пазбаўлены важных спраў,
Кумар, на кухні смачныя стравы.
Трава пажаўцела, жоўтым стаў асфальт,
Такі цуд на вуліцы. яго людзі вартыя.

Хаос залье шэры розум блакітам файным,
Фары, пражэктары, морс, і кальяны зграі.
Той, хто шчыры, да перамогі крочыць,
Сочыць за імгненьнем, за фасонам сочыць.
Сочы ёсьць, Нарач ёсьць, ёсьць сумленьня мост,
Бачыш мяжу, не высоўвай нос.
Глядзі, тут гандаль танны сорам непазьбежны,
Бежы, ежы, то ня літарныя межы.

Горад

Глядзі, мы выходзім у горад,
Горад гарыць, як зоркі Арыёну.
Горад ня сьпіць, гэта ня тлусты пір,
Горад-аскет, няспынны вір.
Кожнае слова мае вагу й ты ведаеш гэта,
Вершы крышаць бетон на раз,

Дай нам знак

Карабель плыве, уніз і уверх хвалі падкідаюць яго,
Вось тут мы жывем.
Тут і цяпер шлюпку кідаем, сядай, прывітаньне,
І ты тут ня лішні павер...
Карабль плыве,
Акіян і мы ў ім,

Узьлётка чыстая, і мы ужо там,
Старт блізкі як ніколі.
Я так даўно мару пра неба і волю,
Чыстае поле, дзе нікога чужога
І блізка ня будзе, не...
Не істотна: студзень ці жнівень,
Сонца ці лівень,
Самалёт не астыне,

Мне так халодна ў гэтым Горадзе Сонца,
Сьлёзы неба на твары, скамянелыя вусны.
Натуральнае кола, вядома, гэта бясконца,
Разумеючы густы, я дарую спакусы.

Словы... многа словаў ды цыгарэтнага дыму,
І цяперака дома, нібы ў гасьцях,
Пакуль гіены шчасьця шукаюць на беразе Крыму,

Наперад

Глядзі, як час ляціць вельмі хутка,
Нібыта ракета ляціць у космас.
Імгненна за сьпінай мінаюць маршруты-пакуты,
І ты ўжо дарослы.
І так няпроста глядзець наўпрост
Ва ўласныя вочы з усьмешкай шчырай.

Мне так халодна ў гэтым Горадзе Сонца,
Сьлёзы неба на твары, скамянелыя вусны.
Натуральнае кола, вядома, гэта бясконца,
Разумеючы густы, я дарую спакусы.

Словы... многа словаў ды цыгарэтнага дыму,
І цяперака дома, нібы ў гасьцях,
Пакуль гіены шчасьця шукаюць на беразе Крыму,

Я працягваю жыць, калі губляю, што маю,
Набываю, губляю, потым зноў набываю.
А жыцьцё як зэбра, ёсьць толькі дзьве паласы,
Праспэкт, салодкі дождж і твае валасы.
Мяне кінулі сёньня на вялікія грошы,
Ой, які макіяж, глядзі, які харошы.
І дзяўчыны тыя, што працуюць толькі за многа,
Насамрэч, не каштуюць ні кроплі, нічога.

Я продолжаю жить, когда теряю, что имею,
Приобретаю, теряю, потом снова приобретаю.
А жизнь как зэбра, есть только две полосы,
Проспект, сладкий дождь и твои волосы.
Меня бросили сегодня на большие деньги,
Ой, какой макияж, смотри, какой хороший.
И девушки те, что работают только за много,
На самом деле, не стоят ни капли, ничего.

Сонца, залітае крывёю нашае спакусы,
Стронцый ад нашых душ, ад нашых рук да самых вуснаў.
Моцна тут сэрца б’ецца, там яно ўжо стаіць,
Можна ўсё ўспомніць, можна ўсё забыць.
Заўтра настане сьвет, а сёньня цябе няма,
Абірала гэты шлях ты далёка не сама.
Думкі, яны былі, а тут зьявіліся крыжы,
Шмат ты не думай, на пытаньне адкажы.