Змрок пацямнеў за павекамі голымі – Ані заплюшчыць, ані прымружыць. Хруснула костка зроку ад полымя, Цела жывое сапраўднае ружы.
Грукаць у цемру прымусіў ён рукі, Бачаць у цемры рукі-пачвары! Хтось яго добра вучыў цярпець мукі, Каб ані следу на з’едлівым твары.
Пальцы апальваць хопіць трывання, Раны вярэдзіць вадкаю соллю. Хтось нарадзіў яго дзеля кахання – Множыць ахвяры гэтага болю! Gloom darkened over the centuries bare - Ani close nor prymruzhyts. Crunched bone of the flame, Currently living rose body.
Pounding in the darkness he made his hands, See in the dark hands-monsters! Someone taught him well tolerated flour, That no trace on the face of caustic.
Fingers heat enough patience, Wounds chafe liquid salt. Who gave birth to him for the sake of love - Multiply the victims of this pain!