Мроя все тексты (слова) песен, переводы, видео, клипы

Прагнуць прызнаньня шматлікія геніі,
Карлікі лічаць сябе гігантамі,
Валацуга крычыць: "На калені!" -
Ён сябе бачыць вялікім магнатам.

Надрываюцца лаўрэаты,
Цягнуць у неба свае дыпломы.
Мастак-дальтонік лаецца матам:

Пахне горкім палынам п'яное віно,
Пахне цьвільлю балотнай учорашні хлеб,
Пахнуць кветкі ў полі мінулай вайной,
Пахне новым расстаньнем мой прывідны сьлед.

Я стамлюся ад доўгіх і нудных размоў,
Я пайду у той бок, дзе сканчаецца дзень.
І сьляпыя вачніцы забытых дамоў,

Пахне горкім палынам п'яное віно.
Пахне цвіллю балотнай учорашні хлеб.
Пахнуць кветкі ў полі мінулай вайной.
Пахне новым расстаннем мой прывідны след.

Я стамлюся ад доўгіх і нудных размоў,
Я пайду ў той бок, дзе сканчаецца дзень,
І сляпыя вачніцы забытых дамоў

У сьвятле халодным зіхаціць рака,
Я ў жыцьці даволі бедаў напаткаў.
Подых злога лёсу твар мой апаліў,
Ды не страціў моц я, мэту не згубіў.

Белы сьцяг не ўратуе,
Белы сьцяг ганьба штодня,
Белы сьцяг не падыму я,

Мы рушым на захад, мы крочым на ўсход,
Куды загадаюць нам.
Халодным паглядам сталёвых вачэй
У твары глядзіць вайна.

Ззаду вагонь, уперадзе дым,
Абвугленая вясна.
Мы крочым няспынна, напрамак адзін.

Вільгаць шэрых сьцен, ды халодны цень,
Ды няпэўная туга.
Старажытны брук, дым заводзкіх труб,
Саслабелая рука...

За вакном відно толькі ўсё адно
На душы цямрэчы сьлед.
У пакоі дым, мы ў вакно глядзім,

Вяне рута ля прысаду,
Маладая дзяўчыначка мне дасада.
Маладая дзяўчыначка мне дасада.

І не піў бы, і не еў бы -
За чарнявай дзяўчыначкай паляцеў бы.
За чарнявай дзяўчыначкай паляцеў бы.

Няхай
Не бачыш сонца даўно ты,
Шукай
Сваю дарогу ўсё роўна,
Знайдзі
Сябе сярод мільёнаў твараў,
Знайдзі!

Думкі закавалі ў асфальт
Надзейна.
Думкі закавалі ў асфальт.

Слухайце кантаты сірэн,
Балдзейце.
Слухайце кантаты сірэн.

Тыя, што верай і праўдай служылі і служаць,
Тыя, што дзеляць людзей на праслойкі і клясы,
Дораць галодным ільвам папяровыя ружы,
Дораць прыгожым жанчынам крывавае мяса.

Дамы ня любяць спазьненьні, чаканьні і чэргі,
Ім усё роўна якія - абы падарункі.
Дам па дарозе дамоў сустракаюць паэты,

Боже, молодые энэрэмовцы)))) песня 22-летней давности)
Нетрывалыя лёзунгі трывалых сістэм
І атрутныя фарбы сацыяльных праблем
Рэжуць вушы, рэжуць вочы.
Як ахвотна крычаць, хоць і лепей маўчаць
І ніхто, безумоўна, не будзе пытаць,
Што ты мусіш, што ты хочаш.

Е-гэй! О-го-го-го! Е-гэй! Ага-ага!
Е-гэй! О-го-го-го! Е-гэй! Ага-ага!
Е-гэй! О-го-го-го! Е-гэй! Ага-ага!
Е-гэй! О-го-го-го! Е-гэй! Ага-ага!

Што мне захад і што мне ўсход,
Што мне фунты і сьцерлінгі.
Гераічны савецкі народ -

Ён мне сказаў: "Зашмат пагарды
У сьвеце ні на што не вартым,
Дзе ў паветры гіне слова (ха!)
І ад імкненьняў толькі стомы."

Ён мне сказаў: "З мяне даволі!"
Сказаў, не вернецца ніколі
І не спыніць яго хады,

Ты жадаў салодкіх сноў,
Ты хаваўся ад залеў
У хаце, дзе шыкоўны стол
І гарэлка на стале.

Гэй!
Калі гукам трывожным разбураны сны, (сны...)
Запытайся ў ветра, па кім б'юць званы. (званы...)

Ээээ-ййя!

Вачамі б'юць як салдаты з гарматы,
Не трапляй пад прыцэл, небарака.
Твар усьміхаецца губной памадай,
Над слова пад слоем лаку.

Яе мужчыны маюць машыны,

Вось мая зямля пад нагой бяжыць,
Вось мая зямля ў сьнягох ляжыць,
Закаваная лютым холадам,
Падуладная чужым волатам.

Вось мая зямля запаветная,
Занядбаная, непрыкметная.
Хоць багатая на малiтвы,

У старым запэцканым вагоне
Поўзаюць па сьценах павукі.
Па падлозе ў прывідным сутоньні
Тоўстыя гуляюць пацукі.

Рэфрэн:
Кастрычніцкі цягнік,
Цягні сябе, цягні,

Гэй! Гэй! Гэй! Гэй! Гэй! Гэй! Гэй!

Зорамі зьзяе купальская ноч,
Я бачу ў небе водбліскі зноў.
Мы запусьцілі кола з гары,
Такі ёсьць добры звычай стары.
Ўсё будзе добра, ты павер:
Асьвятліў нам трапяткі агонь цэлы сьвет!

Я чуў праз крохкую шыбу
Крокі тых, кто ішоў на працу,
Крокі тых, кто ішоў у краму,
Крокі тых, кто ішоў дамоў.

Я чуў празь сьцены з паперы
Галасы мужчын нецьвярозых,
Галасы кабет раздражнёных,

Йа!

Маё біяполе - кожнаму воля,
На ім штодня адзначаюць вясельле.
На ім расьце экзатычнае зельле,
Над ім уначы зьяўляецца прывід.

Біяполе, бія-бія, поле-поле,

Цякуць у рукі тавараў рэкі.
Квітнее сёння айчынны рэкет.

Прыпеў:
Мама-мама-мафія!
Мама-мафія!
Мама-мама-мафія!
Мама-мафія!

Учора я выпіў віна,
Учора я быў выхадны,
Нас было сем пацаноў,
Аж глядзім: два хіпаны!

Мой раён, я тут жыву,
Гадам я ходу не дам.
Гэта вам не Люксембург,

Учора я выпіў віна,
Учора я быў выхадны,
Нас было сем пацаноў,
Бац, глядзім, два хіпаны.

Мой раён, я тут жыву,
Гадам я ходу ня дам.
Гэта вам не Люксэмбург,

Упарта ўперад бег мой шлях,
Я шмат чаго зрабіць жадаў,
Адкуль зьявілася яна - мая мяжа?
І больш мне ў неба не ўзляцець
І не зрабіць чаго хацеў...
Такога лёсу для сябе я не чакаў, ай...

Мая мяжа узьнялася доўгаю сьцяною на шляху.

Неспакойны сон, ноч абвастрае слых.
Неба зорны трон, позірк вачэй чужых.
Сілуэты дрэў ды непраглядны змрок.
Аглушальны рэў раптам і неўзнарок.

Ноч за вакном...
Ноч за вакном.
Ноч за вакном...

Сёньня мэта апраўдвае сродкі,
Дык сьцеражыся, вар'ят!
Ты сабе незалежнасьць дазволіў,
Мы сабе дазваляем гвалт.

Паляваньне на вядзьмарак!
Паляваньне на вядзьмарак!
Паляваньне на вядзьмарак!

Мы гулялі ў вайну кожны дзень са сьвітанку,
Мы стралялі з драўляных гарматаў па шклянках.
Мы давалі сабе ўзнагароды і званьні,
Не было ў сьвеце тых, хто цягацца мог з намі.

Пераможцы... Пераможцы... Пераможцы...

Мы зьмянілі цукеркі на цыгарэты,

Цемра сыйшла на зямлю ціхімі крокамі,
І ня чутна званоў, і ня бачна званьніц.
Месяц чырвоны ўзыйшоў над прыціхлай краінаю,
Ды крычаць крумкачы ў прадчуваньні крыві.

Воблака пылу ўзьнялося да зор,
Чорнае войска нібы акіян.
Коней чырвоных не пералічыць,

Ранішняе сонейка сагрэла зямлю,
О-о-о... О-о-о...
Людзі абудзіліся, і я ўжо ня сплю,
О-о-о... О-о-о...
Выйду я на вуліцу, сябе пакажу,
О-о-о... О-о-о...
Выйду я на вуліцу, людзей пагляджу.
О-о-о... О-о-о...

Ууу! Свабода, е! Ха-ха-ха-ха-ха... Ау!

Бедны і гарбаты, заўтра прыйдзе новы дзень, праваднік надзей сьляпых. Дзьверы, сьцены, краты стрымліваюць шмат людзей, непрыкметных і крутых.

Твая штодзённая работа - капай, насі, будуй, ламай.
Сядзіш у пекле, а зьбіраешся ў рай.
Свабоды жадаеш ты, нібы маньяк,
Свабоду шукаеш ты, яна твая.

Стары храм зруйнавалі,
Абразам не гледзячы ў твары.
Парушылі мост да нябёс,
Парушылі мост да нябёс!

Храма старога каменьне
Зрабілася сонца праменьнем -
Ён асьвятляе наш лёс,

Гэ! Гу! Гэ! Гэ! Гэ! Гу! Гэ!

Я ўключаю "Depeche Mode",
Каб не слухаць
Вулічнага шума.
Галавою аб сьценку - бах!
І чытаю пра анашу.

Я на сямі вятрах, я толькі сьпяваю,
Я на сямі шляхах, я волі ня маю.
Мне не знайсьці свой дом,
Не знайсьці сабе прытулку,
Ты не глядзі мне ўсьлед.

Я над зямлёй лячу, ўсім незразумелы,
Я на зямлю гляджу, на сьнег чорна-белы.

Шмат вякоў цэрквы будавалі,
Шмат вякоў продкаў шанавалі,
А цяпер брудна лаемся!

Шмат ідэй новых, прагрэсіўных.
Шмат людзей ім аддала сілы,
А цяпер болей сіл няма!

Я не люблю шыкоўных баляў,
Я не прыхільнік эстэцтва.
Мне не даспадобы духоўны гандаль
І талент, які прадаецца.

Я не люблю салодкіх сьпеваў
І песень рэстаранны варыянт.
Я з тых, хто не шкадуе свае нэрвы -

Я не люблю шыкоўных баляў.
Я не прыхільнік эстэцтва.
Мне не даспадобы духоўны гандаль
І талент, які прадаецца.

Я не люблю салодкіх спеваў
І песень рэстаранны варыянт.
Я з тых, хто не шкадуе свае нервы -