Віктар Шалкевіч все тексты (слова) песен, переводы, видео, клипы

А як нарадзіўся ў стайні Хрыстос,
То было на сьвеце і радасьці і сьлёз.
Толькі мы пра гэта ня ведалі, ня зналі,
Бо ў нас газэты нічога не пісалі.

Сіяністы і масоны
Паехалі “Опелем-Асконай”,
Ну а мы з канюшні выкідвалі гной,

Балада пра Сьвятога Мікалая

Кароткі сьнежаньскі дзянёк
Падоўжаў на барані скок.
Віхура сьвішча па-над апусьцелым садам.
Але аднойчы ўначы
Сьвятлом назьдзіўным заблішчыць,
Зазьзяе зорка — пачынаюцца Каляды.

«Таварыш Сапега»

Am E Am
Hа плошчы, замеценай сьнегам,
C G C
Часоў так зь пяцi да шасьцi
F C Dm Am
Стаяў pазьняшчасны таваpыш Сапега -|

Асыпаецца бедны наш сад,
зоркі ў небе ляцяць карагодам.
З Новым годам, электарат,
са старым цябе, брат, Новым годам.
З Новым годам, электарат,
са старым цябе, брат, Новым годам.

Уціскаючы ў крэсла свой зад,

...А на Пярэсьпе музыка іграе.
Народ стаіць і толькі пазяхае,
Бо нейкія засранцы папсавалі танцы,
Худыя, як цьвікі, кажуць, што бальшавікі.

А помніш, Антак, як таму з тры рокі
Увосень зь лесу да нас лёталі сарокі,
А потым Шлёма з Груцаю зрабілі рэвалюцыю,

Бадзяўся па сьвеце раз нейкі дзівак
Ў падранай старой марынарцы...
І справа далей адбывалася так:
Надта адной спадабаўся кухарцы.
Яна дзівака да сябе прывяла
На кухню. Ля печы гарачай
Паесьці дала, ўсё што трэба, дала,
А ён ёй за гэта аддзячыў.

Калі чорнае восені — змрочнае маці —
Зь неба холадам зорныя вочы бліснуць,
Сам-насам не магу доўга высядзець у хаце....
Да Абрама ў карчму мяне ногі нясуць.

Не гані мяне, жыдзе, паслухай, Абрамку,
Забірай усе грошы, адно не гані!
Лепей грай, што ёсьць сілы, аж да самага ранку,

Замкнула зямля свой яшчэ адзін круг,
Другі пачынае.
Маўчыць непрытульна засьнежаны луг
І пушча лясная.
Мільгаюць далёкія зоры ў гары,
Як чыстыя росы,
І ходзіць паважна мароз па бары,
Злы, белавалосы.

Нібы знаёмая вуліца, нібы знаёмае надвор'е — халодная восень.
Здаецца, пройдзеш колькі крокаў - ув акне гарыць сьвятло: там твае бацькі не спяць.
Як трапіў я ў гэтае дзіўнае напаўмястэчка-напаўвёску
На трыццаць трэцім недарэчным годзе свайго жыцця?

А дванаццатай гадзіне кастрычнік саступае крэсла, лістапад прыходзіць позьні.
Цырымонію пільнуе ставокая, ставухая маўклівая ноч.
Усюды веліч цішыні, і толькі недзе ў вышыні, зьняволеная тэлеграфным дротам, дрыжала нейкая песьня.

Партызанская балада

Не кусай ты мяне залатымі сваімі зубамі,
Не цягні на канцэрт рускай групы
“Монгол шуудан”.
Пачынаюць балець і крывавіць
праклятыя раны.
Я — адзіны ў краіне

Жыў непрыкметна на зямлі
Саксафаніст Сярожа.
Усяго багацця меў –
Толькі свой срэбраны саксафон.
Ах, як Сярожа мог зайнраць!
Цяпер ужо не можа,
Бо ўчора нечакана трапіў
Пад машыну ён.

Хто калісьці выдумаў
І засьпяваў упершыню
Гэты смутны беларускі блюз?
Сёньня ўжо гэты блюз
Сьпявае, з працы ідучы,
Кожны трэці звыклы беларус...

Дахаты цягнецца з плугам араты,

Спалоханыя думкі, страціўшы гняздо,
Ляцяць у твой негасьцінны, змрочны вырай.
Там біскуп сёньня асьвячае новы храм:
Ad majorem Dei gloriam —
Разьюшаны арган
Плюецца вогненным акордам
Страшных нотаў.
Сярэднявечча… Што будзе потым?

Вясновым вечарам анёлы два
На вежах Фарнага касьцёла
Зайгралі разам вельмі моцна ноту “фа”,
І дождж наклікалі анёлы.
Неспадзявана зграя чорных хмараў
На горад зь неба наплыла.
У Гародні дождж!!!

Я стаміўся гаварыць тыя ж самыя словы,
я стаміўся, я хачу памаўчаць,
а на плошчах ізноў пра народ і пра мову,
пра былое вялічча крычаць…

Падымаюцца з магілаў аблезныя цені,
ў кіпцюрах сатлелых лохмаў сьцягі,
сонца зранку раскідае скупыя праменьні